Midden in het bos staat ze, fier en parmantig; een beuk van een paar honderd jaar oud. Je kan niet om haar heen en ze nodigt je uit even stil te blijven staan om te kijken. Ze straalt iets krachtigs en betrouwbaars uit. Hoeveel mensen zijn er door de jaren heen even bij haar stil blijven staan? En hoeveel stormen heeft ze doorstaan?

Haar kracht valt niet te betwisten. Alleen al het feit dat ze er nog staat, bewijst haar kracht. Maar als je goed kijkt, zie je ook tekenen van verlies; een ondersteuning hier en daar en takken die zijn afgebroken.

Maar ze staat. En ze wijst nog steeds omhoog. Misschien moet ik daarom steeds even naar haar kijken. Is ze onverwoestbaar? Nee. Zij is bekend met storm en verlies, maar toch oud en sterk. Ze heeft niet opgegeven. En het is misschien juist haar gebrokenheid die wijst op haar kracht.

Als je even met haar mee omhoog kijkt, dan begrijp je waar ze haar kracht vandaan haalt. Niet het type kracht dat vergeet wat het verloren is. Ze weet wat ze verloren is, maar nog meer: ze weet waar ze op hoopt. En dat doet ze al decennia lang. Ze heeft haart wortels van hoop door de jaren heen steeds dieper uitgeslagen in de grond tot een voorbeeld voor velen.

In ons leven krijgen te we maken met storm en verlies. Het is hoop die doet leven! Als we met Jezus wandelen, dan wandelen we in hoop. We slaan onze wortels van geloof steeds dieper in Hem uit en Hij houdt ons overeind.

Waar hoop jij op? Hoe helpt het jou om naar God te blijven kijken in stormachtige en onzekere tijden? Heb je wel eens ervaren dat je door lastige tijden heen juist steviger bent komen te staan? Blijf omhoog kijken! Psalm 121:1-2 zegt: ‘Ik sla mij ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal. Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft.

Dit thema kan bijvoorbeeld aan bod komen in wandelcoachtraject wandelen in hoop.